Czekam...

Kiedy zamykam oczy widzę taflę życia
nic nie zmieni ciągłego serca bicia
Pulsuje w mych żyłach nieugięta, nieodwracalna...
Mała, kropla tak mała, że wręcz niezauważalna...
Równomiernie uderza o brzegi mojej osobowości,
Nie zwraca uwagi na ubytki, jakie czyni w mej godności
ale ja czekam...
wiem... wiem, żeby już dłużej nie zwlekać
ja - pulsująca kropla w morzu cierpenia,
ja - nikt, a jednak ktoś kto szuka zrozumienia
ja - zbuntowana - ta, co zawsze plynie pod prąd
ale tak, juz czuję nieubłaganej śmierci swąd
Ja... Nic nie znaczę...
nie mogę zrozumiec czemu płaczę i płaczę...
Czekam i tylko to się dla mnie liczy,
choć wola milczy, to sumienie krzyczy
mogę, chcę oddać to co muszę...
Z cierpienia, nie... to ze strachu oddam duszę...
Tracę oddech, choć jeszcze nie słabnę...
nie, to nie może stać się aż tak nagle...
Rozchylam usta i szukam zbawienia,
Choć ono dla mnie jest tylko brakiem cierpienia.
Zanurzam się we wspomnieniach,
ale nie... już nie mogę nic zmieniać...
Zrozpaczona, wykończona
robię to, co muszę dokonać...
Przez chwilę czuję powiew wiatru na powiekach,
ale później cisza, cisza, cisza... muszę czekać...

autor

martusiabiel1991

Napisany: 2006-01-29 Dodano: 2006-02-17 17:34:05

Ten wiersz przeczytano 604 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie