Czekanie

Siedzę sam
pośród spraw niezałatwionych.
Patrzę w ekran,
który staje się swoistym oknem na świat.
Świat marzeń, tajemnic, uczuć niespełnionych.
Małe szkiełko, któremu zawdzięczam tak wiele.
Martwy przedmiot, przez swą funkcjonalność
stał się tajemniczym ogrodem, w którym
potajemnie spotykam się z ukochaną tak realną,
że czasem rozpoznaję w niej twarz przyjaciółki.
Wtedy wmawiam sobie, że to tylko wrażenie,
które w swojej niezrozumiałej złośliwości
tworzy chory umysł, szydząc sobie
z moich nadziei i uczuć.
Małe kolorowe szkiełko, którym wpada
w moje serce odrobina delikatności,
subtelności i piękna,
Darów, których nie potrafię właściwie
docenić zaburzonym rozumem,
wypaczonym niskimi pobudkami i egoizmem,
a które zmieniają moją wrażliwość
i zdolność postrzegania.

Siedzę wciąż sam.
Czekam na projekcję - projekcję marzeń.
Czekam na zaproszenie do tajemniczego
ogrodu, w którym mogę spokojnie jej
wysłuchać, spokojnie się jej przyglądać,
być przy niej.
Czekam na kolorowe światełko.
Może za chwilę, zajrzy przez nie
tęcza obrazów, słów, zwierzeń, myśli.
Choćby na chwilę.

Siedzę i czekam, ale nie nadchodzi.

autor

mroźny

Napisany: 2007-11-20 Dodano: 2008-10-03 23:15:45

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie