Człowieczek i jego wózeczek

Codziennie pod okno przychodził brudny, brodaty człowieczek,
Za sobą na sznurku ciągnął koślawy wózeczek.
W śmietniku szukał puszek, złomu, zeschniętego chleba,
Czasem pety zbierał, czasem szmaty. Taka widać jego potrzeba.

Do ludzi się uśmiechał, choć ci go łukiem omijali,
Do dzieci zagadał, choć ci się z niego wyśmiewali.
Koty dokarmiał, psy głaskał, po pyskach klepał,
Potem swe skarby pakował i dalej wózeczkiem telepał.

Mijały lata, broda człowieczka się wydłużyła i posiwiała,
Lecz historia jego życia chyba w miejscu stała.
Wózeczek, makulatura, złom, puszki, sznurkiem związane,
Aż kiedyś nie przyszedł. Jego koty sieroty zostały same.

Dwa dni później wózeczek w kontenerze wylądował
Jakby człowieczek celowo tam go sobie schował.
Ktoś inny go znalazł, zreperował, wymył w kałuży,
Dziś koślawy wózeczek innemu człowiekowi służy.

Ale brakuje mi jakoś biedaka z wózkiem skrzypiącym
W czapce na bakier, nigdy nikomu nie wadzącym.
A kotom, tak cichaczem, nie raz i nie dwa,
Mleko, kitkaty i inne smakołyki dziś podrzucam ja.

Śpieszmy się ...

autor

Krystyna

Napisany: 2007-03-01 Dodano: 2007-03-02 00:01:26

Ten wiersz przeczytano 448 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie