Człowiek

Twarz okryta maską, która tłumi wrzask i jazgot
Ludzki płacz i marność, ukryte pod grubą wartswą skóry
A gdy w proch upadną mury, staniesz nagi na baczność
W szeregu bez rangi, flagi ani godła na własność
Bezimienny na wskroś, mięsożerny ssak bez matki i ojca
Nienauczony wolności, brak ci wciąż klatki i kojca
Wosk się stopił od słońca, wypchał cię jak kukłę
Eksponat Madame Tussaud bez piór, lecz z gęstym futrem
Twój zwierzęcy móżdżek nie umie przeliterować szczęścia
Potrafisz warczeć i ujadać, życie szatkować w szczękach
Pędrak wśród trawiastych miast, wśród ludzkich mrowisk
Pośród pustki oblicz, oblicz ile masz do przeżycia godzin
Podziel ból przez strach, dodaj łzy i zepsutą krew
Pomnóż przez stracony czas i roztwoniony gniew
Wynik zjedz jak wszystko inne, błoga nieświadomość
Lecz się spiesz, bo kolejny kęs może być już samym tobą

autor

Sabaku

Napisany: 2010-05-04 Dodano: 2010-06-28 19:43:17

Ten wiersz przeczytano 603 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie