DAR CZASU

Dla tych którzy doceniaja naukę na własnych błędach......

Nauczyłam się niektórych wersów nowego akapitu życia
idąc przez nie jak burza.
Żyjąc chwilą, nieodrwacając się do tyłu...
Biegłam beztrosko patrząc tylko przed siebie.
Nie myślałam, nie przewidywałam... tylko marzyłam.
Ale tak żałośnie... tak śmiesznie!

Nauczyłam się nie odnajdywac bezwiednie
ostrych ziaren pieprzu...
Teraz już wiem jak iść, by ich nie napotkać
pod stopami.By ich potem nie musieć łykać.
By nie mieć pustki i żalu...do swej duszy,
Do czegoś co śmie nazywać się czymś tak cudownym.
Teraz już wiem, że może takie mieć imię
Moje sumienie może zamiszkać w duszy,
którą mogę duszą nazywać.
Nie nauczyłam się tej drogi na pamieęć.
Wiem dokąd iść kiedy mam wybór.

Ludzkie życie to tylko kruchy kamyk,
o który trzeba dbać,
by nie zasypała go zbędna ilość
czarnego - jak krew Kusiciela - pieprzu.

To jest dar mojego własnego czasu. To coś co mogę jedynie poczuć...to tylko zastanowienie, to tylko krótkie i małe doświadczenie...

autor

GalaXy

Napisany: 2005-12-06 Dodano: 2005-12-26 13:09:55

Ten wiersz przeczytano 482 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie