Dazylam do samodestrukcji

...every step that I take....

Wdrapmy sie na te chore pagorki,
te ktore widzielismy tylko w snach.
Ograniczeni posiadaniem jednej szarej komorki,
urzadzimy sobie na siebie zamach.

Zaplanowalam wszystko, opracowalam kazdy szczegol,
bedac chora na umysle.
Odwrotnie - od szczegolu - tak po ogol.
Wszystko pieknie zmysle.

I nikt mi nie uwierzy.
Umre, bo Ciebie przy mnie nie bedzie.
Trudno mi sie komus tak po prostu zwierzyc,
bo wroga wszedzie.

Moze nie zamach bedzie potrzebny?
Moze dazyc bede do samodestrukcji?
Jak wiatr chlodny i zwiewny,
podaze do jakiejkolowiek akcji?

Akcji usuniecia sie, utone w zawisci innych.
Poczekam, az udzielisz mi bezcennej rady.
Nie zaczne tez szukac winnych.
Nie straszne mi beda ogniowe umyslu odpady.

Caly czas bede czekac na te bezcenna
rade, prosto z twych ust.
Poczekam, bo ujrzec chce twa twarz tak promienna.
Taka jakiej nie mialo zadne z greckich nawet bostw.

Misternie uknuty plan juz legnal w gruzach,
bo stoisz na jednej z tych dlugich ulic nieoswietlonych.
Inna stoi kolo ciebie teraz muza,
wsrod ogni w oczach twych rozpalonych.

Piec po szostej po nas przyjda.
Zabiora umysly, w ktorych MOJ PLAN sie zrodzil.
Dopiero wtedy, gdy wyjda
moj ojciec zaplacze, ze kiedys mnie splodzil.

Sama sie zniszczylam.
Porazki mej dobiegl juz kres.
Zycie zakonczylam.
Minute temu...o 6:06 zabili mnie.

...is another mistake to you....

autor

suitcase_of_angel

Napisany: 2005-09-19 Dodano: 2005-10-26 15:07:52

Ten wiersz przeczytano 565 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie