Dekalog poezji

Opowiem wam dzisiaj dekalog poezji
traktować go można jak część herezji.
Gdy człowiek na ziemi dużo grzechów czynił,
dziesiątek przykazań dał Bóg Mojżeszowi,
lecz lud się za bardzo nie przejmował nimi,
do dziś raczy zmysły grzechem przedwiekowym

W dziejach świata nieraz człowiek miał kaganiec,
zakazy, nakazy, cenzury i mody.
Zdawał się potulny, skrycie miał to za nic,
stwór to buntowniczy i żądny swobody.

Dzisiaj dla poezji nadszedł koniec świata.
Dla jej dobra nowy dekalog spisali.
Stoi tam, że może na dwóch skrzydłach latać,
od rytmu i rymów, wręcz ją odżegnali.

Poeta rzemieślnik o zwyczajnym życiu
i językiem prozy pisać tylko może.
Cała sztuka leży w pointy ukryciu,
lecz od wzniosłych uczuć, uchowaj ją Boże.

Mogą być i owszem, lecz nie egzaltacja.
Dzisiaj nowatorstwo epigonizm zwalcza.
W dwuznaczności talent stawia nowa nacja.
Kto rymuje wiersze - grafoman zuchwalca.

W każdym przykazaniu, nowy duch się rodzi.
Wiersz nieprzegadany, czyli słów mizerak.
We własnych przeżyciach najlepiej niech brodzi,
lecz jeśli bez treści - no to jak, cholera?

Ponad możliwości sprostania im wzięte,
racje dekalogu, jedne drugim przeczą.
Gdzie piękno poezji z talentu poczętej,
jeśli ją uczynić rzemieślniczą rzeczą.

autor

FordGT

Napisany: 2009-03-29 Dodano: 2009-03-29 11:09:25

Ten wiersz przeczytano 854 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie