Deszczowe lato

W słoneczny poranek tragedia się stała,
dotykając kosa szaropiórą żonę,
tę co pod opieką dwoje piskląt miała,
napadła śmierć czarna przebrana za wronę.

Przestraszona matka gniazdo opuściła
i same bezbronne pozostały dzieci,
śmierć w swe zimne szpony życie pochwyciła,
i kracząc złowrogo do lasu już leci.

Na nic tu lamenty i okrzyki trwogi,
poszarpane gniazdo pustką teraz świeci,
przepadł skarb największy, a z nim spokój błogi,
w sercach dwojga ptaków ból ogień rozniecił.

I zamiast śpiewania jak co dzień radośnie,
kos skarżyć się zaczął głosem przygaszonym,
a śpiewał tak tęsknie, smutno i żałośnie,
że tym potęgował tylko lament żony.

Niebo, gdy tę skargę ptaków usłyszało,
widząc okrucieństwo zwierzęcego świata,
całe dookoła w chmury się ubrało
i łzy deszczem lało przez połowę lata…

autor

M.N.

Napisany: 2018-06-25 Dodano: 2018-06-25 07:33:23

Ten wiersz przeczytano 2721 razy

Oddanych głosów: 62

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie