Diabelska fuga

Tylko nasze diabły tutaj,

żadnych świętych z autorytarną miłością
stworzonych we wstydzie i udręce.
Moralność w ciele wyciszona
to jak jałowy grunt dla duchowej miłości.
Tylko nasze diabły mogą tam pływać.

Nie ma tu sędziego ani ławy przysięgłych,
tylko chaos ciała,
gdzie precedens i procedura nie istnieją.

One wiercą głębiej,
w tkanki umysłu karmionego dzikim buntem
przeciwko wszechogarniającemu przebaczeniu.


Nasze diabły łapią zaspy w płynie,
warzone na wstydzie i udręce czasów
ukrytych przed czułością miłości.

Poniżani i wypierani przez moralność i naukę
znajdują swoje diabelskie zakątki w terytoriach świadomości,
gdzie mogą być źródłem ostatniego słowa.

Tam są tylko nasze diabły
jako natarczywy szept,
o uwielbieniu i pocieszeniu.


W żyznych domenach na dnie naszych umysłów
unoszą się
w rzekach chaosu pierwotnej krwi.

Na prochach spalonego przetrwania.
Katedry zbudowane są z głazów zbuntowanej anarchii
stworzone przez pogardę naszych diabłów.

Tam one królują,
w świecie cieni są wywyższonymi papieżami,
są siłą fałszywych mitów.


Kwiaty w naszych sercach z czasem łatwo się zmniejszają
na kolejną trywialną zdobycz w tej wojnie bez języka.

autor

Mirabella

Napisany: 2021-06-21 Dodano: 2021-06-21 10:13:15

Ten wiersz przeczytano 1032 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie