Dla chleba panie...

Już trzydzieści wiosen jestem poza krajem,
a wszystkie witałam z wielkim utęsknieniem.
Pożegnać ojczyznę, która była rajem,
czy naprawdę było moim przeznaczeniem?

Jak ciężko mi było się żegnać z rodziną,
kiedy oczy dzieci pytały - dlaczego?
Nie będę nikogo obarczać dziś winą.
bo "dla chleba, panie dla chleba" - czarnego.

Jakie wtedy było smutne pożegnanie,
jechałam na ślepo w nieznaną krainę.
Na pewno współczuje, zrozumie to każdy.
gdy kiedyś mu biła wyjazdu godzina.

A wiosną z tęsknotą do kraju szybuję,
tam, gdzie bosa noga dziecięca stąpała.
Wiem, swoją wrażliwą duszę tak miłuję.
brak mi tu kukułki, skowronka, bociana...

A Ciebie najbardziej Ojczyzno kochana.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2016-04-16 Dodano: 2016-04-16 11:35:44

Ten wiersz przeczytano 2135 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie