Dlaczego?!

Dlaczego?!
Naprawdę traktowałeś to, jak zabawę?
Każde spojrzenie, dotyk?
To, że brakowało ci czułości, też było zabawą?

Dlaczego pojawiłeś się w moim życiu, skoro chciałeś mnie tylko wykorzystać i uciekłeś?
Po co byłeś, jeżeli cię nie ma?

Dlaczego narobiłeś złudnych nadziei?
Widziałeś w moich oczach, że potrzebuję czułości...
Nie zaprzeczysz....

Dlaczego tak dotykałeś, skoro widziałeś,
że tracę przy tobie zmysły?
Że każdy twój dotyk jest rozkoszą?

Dlaczego patrzyłeś w moją duszę?
Nie zaprzeczaj...
Przecież w oczach tkwi jej siła...
A w moich dostrzegałeś dziecięcą ufność...

Wiedziałeś, że tracę grunt pod nogami,
gdy tak na mnie patrzyłeś...
Tego nie dało się przeoczyć...
Widziałeś, jak na mnie działasz,
że na jedno skinienie dłoni,
byłabym gotowa się zatracić!
Widziałeś i wiedziałeś!
Więc pytam: DLACZEGO?!

Dlaczego nie pozwoliłeś mi odejść niezauważonej?!
Dlaczego nie pozwoliłeś, bym umknęła twojemu wzrokowi?!
Dlaczego nie pozwoliłeś, bym nigdy nie poczuła twojego dotyku?!
Dlaczego?!

A teraz zostawiłeś mnie samą...
Bo tak prościej.
Znaleźć- zaliczyć- zapomnieć.
Nie spodziewałam się, że jesteś jednym z nich.
Że to dla ciebie zabawa.
W ranienie czyichś uczuć.
Ale widocznie jesteś mistrzem w tej grze.

autor

Melpomene

Dodano: 2008-07-07 09:06:48

Ten wiersz przeczytano 350 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie