Dno zapomnienia.

Pragnę odejść do swojego świata,
utonąć w morzu spełnienia.
Schodzić na samo dno,
aż dotknąć zapomnienia.

Znów wprawiasz szare tęczówki w drżenie.
Zgubne spojrzenie pokierowane w jedną z wielu stron.
Tajemnicze zawodzenie,
tak to rozkoszny niepamięci ton.

Niech imaginacja mnie porwie,
a cisza niechże swe nicie tka.
Wybacz mi, wybacz mi proszę.
Czas tak nieubłaganie łka.
Więc odchodzę,
Puśćże mą rękę.
Nie pytaj czy na zawsze.
Może kiedyś przybędę.

autor

malutka-marzycielka

Dodano: 2008-04-10 19:37:06

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie