Do Boga

Wokoło mnie pełno jest ludzi
Lecz nikt nie mówi moim językiem
Ich normalność we mnie strach budzi
Serce się rwie, wstaje z okrzykiem

Kroję duszę swą na części
Chowam ją w skrzyni, nastawiam sidła
Wyciągam do świata ściśnięte pięści
Nie wzlecę wyżej, podcięte mam skrzydła

I nadchodzi ktoś, moich dłoni szuka
Pomaga wydostać się z ciemnej głębiny
I do serca przemawia, do duszy puka
Przywraca skrzydła, wznosi w wyżyny

Pomogłeś mój wzrok ku słońcu postawić
Zrzuciłeś mój płaszcz, pancerne okrycie
Me serce kruche przestało już krwawić
Dałeś mi miłość, dałeś nowe życie

autor

.::eMi::.

Dodano: 2005-04-27 14:53:51

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie