do Ciebie

siedzę w nagich szarych ścianach
i myślę
wspominam dawne wspólne dni
i płaczę
biegnę jak biały koń galopem
przed siebie
wolna w przestrzeni jak ptaki
gołębie
i słaba zarazem bo wiem
nie ma ciebie
stoję i wołam Cię Mamo
nie odpowiadasz
szukam Cię wzrokiem wśród ludzi
nie znajduję
łudzę się choć dobrze wiem
nie ma Ciebie
nie ma już ramion które mnie obejmują - zniknęły
nie ma chłodnych dłoni które ogrzeję
zniknęły
nie ma policzków które pocałuję
zniknęły
nie ma kolan na których usiądę
zniknęły
nie ma oczu troskliwych przyjaznych
zniknęły
otwieram szufladę i widzę
jesteś
szczęśliwa promienna uśmiechnięta
jak kiedyś
zostawiłaś mi siebie w sercu
i na tym
szarym
zdjęciu

autor

Patusia

Dodano: 2005-02-03 11:58:28

Ten wiersz przeczytano 434 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie