Do Ciebie...

Nie pukając, wejdź w moje życie
w ubłoconych butach,
stawiając kroki na białym dywanie
przejdź przez salon,
usiądź na kanapie i powiedz:
- Zostanę na dłużej. Nie wyjdę nad ranem...

Ze mną trzeba siłą!
Cios za ciosem, by przebić gardę.

I nie od razu zrobię Ci herbatę,
a podając pantofle, nie powiem:
- Ściągnij te buty, proszę.

Skorupa uczuć moich twarda,
lecz gdy rozłupiesz orzech,
racząc się jego smakiem...
- Smacznego! - powiem, dodając:
- Chcesz jeszcze troszkę?

autor

Miłosz

Napisany: 2007-02-15 Dodano: 2018-08-31 13:07:57

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie