Do Matki Głupich

Do Matki Głupich

Rzadko się modlę ,proszę rzadko,
kark sztywny ,kolana gną się z trudem
i do kościoła trafić mi niełatwo,
to wprost graniczy z cudem.

A tutaj cisza, morro łąk,
ogromne jak step smutki,
łatwiej uklęknąć i kark zgiąć,
i modlić się do Ciebie, Matko Głupich.

Nie chcę wiele, choć życie kosztowało mnie sporo,
nie będę się wadził z Bogiem,
zabrali mi ludzie coś, co było jak jezioro,
powiedz Jej o tym, ja- nie mogę.

Chciałbym jeszcze malować witraże
słowem jak rafy-ostrym i kolorowym,
niech życie me będzie jak statek,
znikający w białych falach stronic.

Co to jest Polska? Niech mnie nie uczą,
wiem jak to gorzko,
a tu wciąż defiladowym huczą:
„ …żeby Polska, żeby Polska była Polską”.

Zanieś me słowa przyjaciołom,
tym dawnym, tym prawdziwym,
niech mnie w płaczący wieczór wspomną,
niech wiedzą, że nie zapomniałem-nigdy.

Nie będę skomleć ani wyć
jak góry niespuszczone z łańcucha,
posyłam Ci chmurę- list,
list piękny jak chmura.

Co jeszcze się na mnie skrupi?
za co mnie los potępi?
zlituj się , Matko Głupich,
nadziejo nieszczęsnych.

autor

slawerock

Napisany: 2008-11-24 Dodano: 2008-11-28 00:01:21

Ten wiersz przeczytano 984 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie