Do następnego ranka

Słońce ukryło się za niewidocznym horyzontem,
bojąc się wszechogarniającej ciemności.
Tylko gdzieniegdzie pokaże się gwiazda,
oświetlając drogę zagubionemu wędrowcowi.

Nie słychać już lekkiego śpiewu słowika,
nie słychać szumu lipy pod oknem.
Ucichło wszytko, co mogło zagłuszyć ciszę.
Zamilkły nawet staruszki, skończył się pacierz.

Uspokoiły się myśli, uciekły daleko problemy,
pozwoliły śnić o lepszym świecie.
Można odpocząć, uwierzyć w cuda.

Sny pragną prawdziwego uśmiechu na twarzy,
spełniają wszystkie skryte marzenia.
Pozwalają nam wierzyć aż do następnego ranka.

autor

malena15

Napisany: 2006-11-21 Dodano: 2006-11-24 16:52:11

Ten wiersz przeczytano 353 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie