Do niewierzącego w siebie pisarza

O błądzący a jednocześnie wiedzący wszystko.
Masz w sobie piękne państwa i ich zgliszcza
Płonące lasy i rozkwitające ogrody
Historie prawdziwe jak i zmyślone
Śmiech ludzki i płacz

Starasz się to wszystko opisać, a pisanie jest jak bieg
Pierwsze wyrazy pachną nadzieją.
Lecz, kiedy przypomnisz sobie choćby najdawniej wypowiedziane w twoją stronę słowa pogardy,
wtedy następne wyrazy w twym wierszu pachną zwątpieniem
Opada twoja misterna zbroja z ochoty
Pozostaje koszula lęku o wyrazistym kolorze

Potrzebujesz słowa
Nie musi być ono o smaku miodu,
może być gorzkie jak syrop
Byleby dodało Ci otuchy
Bo tylko ona może przywrócić twoją dawną witalność

Jest wielu takich jak Ty
Karmionych poniżeniem
Zapominających naukę mędrców
lub mających ją za zbiór pustych frazesów
Lecz to żadne pocieszenie

Znam pewne prawo
Wyniosłem je z książek i doświadczeń
Chcę Ci je powiedzieć by w Tobie zostało i abyś się nie poddał
nauce, która mówi, że silniejszy ma wyłącznie rację

Dopóki ciało jest złączone z duszą,
może w niej trwać walka uczuć z rozsądkiem.
Lecz gdy głos rozumu przekrzyczy
emocję
dostrzegamy istnienie w pustej przestrzeni
Życie, a jeśli nie, to drogę

Nie pamiętamy o tym
Bo pamięć o rzeczach, trudnych do zrozumienia,
ma to do siebie, że jest jak kamień ukryty pod wodą
Dopiero gdy uderzysz w niego kolanem
odkrywasz jego obecność

autor

utkanyzmarzenia

Napisany: 2013-11-14 Dodano: 2013-11-14 07:39:50

Ten wiersz przeczytano 693 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie