do poety

nasycony wiersz dedykowany poecie Mariuszowi Ciszkowi. Post factum i pośmiertnie - gen. W. J.

Czasem... - drugie dno widzę... (- jakbyś pisał do mnie).
Podnoszę Twoje róże – i w ogród zasadzam.
Traktujesz... (- fakt... - przytomnie) – miłości bezdomne,
nie-me życie – trącone – kopytkiem Pegaza.

...........................................
...........................................

Towarzysze odeszli... - Spisuję historie...
(co wydarzyć się mogło – tylko w naszej jaźni).
Chcę... - dać – prawdę... (- ich marzeń). Pióro – w ręce zbrojne(j)
kreśli mity – w posągi... - (w) pejzaże przyjaźni.

(xyz):
"Kiedyś – niosłem...- głupi "gówniarz" – czerwone chorągwie.
Pod imieniem, nazwiskiem... - więc – zbierałem razy.
Lecz - mieć (- miałem) – wszystko... - I - pozostał po mnie...
- tylko – obłęd!.. (- ikona). Maska mojej twarzy."

.....

"Wiersze – pisuje ksobnie..." - tak powie psychiatra.
("Don Kichot się narodził"). - Bywało... - choć – "skromnie..."
podszyty (- szeptem wiatru...) - poruszając wiatrak
mełłem – na proch – plutony... [- A tragiczny żołnierz...

- był "martwy" – jak t-rybik. - W ławie oskarżonych....
- wciąż - czułym instrumentem śród ławy przysięgłych
i – gołębiem... (- puszczonym ...) – jak list - polecony(m)
do... - od pożogi wojennej – strzegących jastrzębi.]

.....

Tak mówią - urojenia. - Dziwny splot wydarzeń.
Niestety! - wyobraźnia!.. ( "od schizofrenika")
(Przenikał – jak medium – w ciemne korytarze
- i - " stroił"*– pokoje – w obcych mu językach.)

[ Czytać trzeba te wiersze – przez pryzmat obłędu.
Wiem dokładnie: nic nie wiem! (- wszystko!..) (- szlag by trafił!...)
W dualnej Europie? (- w pilota zasięgu...)
mały chłopiec – ssał mleko... - i – czerwone raki].

.....

- Róże? - może się przyjmą... - choć płatki ich więdną...
- Ana, Hana... – i Kasia... - Alicja na koniec.
Każda – miała swe szczęście... - Ale – żadna ze mną...
bo – odszedłem... - po "synajsku..." (od zmysłów) – w pogromie.

["Sięgał – gdzie wzrok nie sięga!.." (- alkohol?.. - czy "Schiza"?)]
(Ośle uszy przyprawią i długi nos z drewna...)
Niejeden mnie – obśmieje... [(- wielu!) – naubliża...]
[- Każdy – zna bieg wydarzeń (- swą prawdę)] – a jednak...

" Kiedyś... - napiszę piękniej? (- tautogram?.. - telestych?)
- gdy wiatr – od wschodu – zmięknie. - Zapragnę, zatęsknię...
(i – odpiszę... – o przygodzie – w alejach czereśni...)
Dzisiaj – widzę – na wodzie – moich oczu klęskę".

.....

Może... [– tylko dziewczyna(!..)] – spojrzy w moją stronę
( i zaskoczy:)
" Wiktorze! - a ja wierzę!.. - że to nie jest koniec."

27. 06. 2016 r.

* - "stroit" - j. ros. - budować

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2020-01-24 Dodano: 2020-03-30 00:53:29

Ten wiersz przeczytano 1236 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Polityka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie