do wrót zła
ziemia wciąż czarna
a ty stawiasz swe kroki
na białych ołtarzach
błądzisz po niebiosach
z hostią w ustach
obleczony w najdroższe szaty
bluźnisz
wołając Boże pomóż
wysłuchaj choć raz
nie
to nie ten ołtarz
pomyliłeś kierunki
gubiąc po drodze świętość
omamiony blaskiem złota
zapomniałeś
że nie jesteś tu sam
zapomniałeś w którym kierunku
do matki droga
i Bóg
nie w tym niebie mieszka
anioł za tobą
już nie nadąża
mylisz dzień z nocą
zapomniałeś
przykazań dziadów naszych
tak to ty
ty
który zwiesz siebie człowiekiem
autor
Sabina Gancarz
Dodano: 2017-03-19 11:58:37
Ten wiersz przeczytano 917 razy
Oddanych głosów: 36
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (38)
mocny przekaz daje do zastanowienia się nad marnością
tego świata...
pozdrawiam:-)
Źle jest zapominać przykazania starszych ludzi :)
Pozdrawiam serdecznie +++
ciekawy temat poruszyłaś. czy bogacenie się jest
niemiłe Bogu?
oczywiście, że nie. droga do bogacenia się, która
przesłania nadrzędne wartości - to przyczyna
zagubienia właściwej życiowej drogi.
pozdrawiam serdecznie :)
Ładnie Sabinko
Pozdrawiam
Miłego dnia:-)
mocne słowa pozdrawiam
Mocny przekaz. Bogactwo często przesłania Boga. (anioł
za tobą
już nie nadąża)
Witam pięknie po zimowym śnie Wszystkich Bejowian
z pozdrowieniami
Sabina
Interesująca refleksja. Poruszasz bardzo istotny
temat, pozdrawiam.