Do zobaczenia...
Dom, niby drewniana chata,
A ciepło się tliło i żyło się dobrze,
Bo miłość tam mieszka w szatach,
Tkanych przyjaźnią przez lata.
Mija kolejna godzina,
A ona zgarbiona na brzegu tapczanu,
Ciągle za rękę go trzyma,
Chociaż już zimna i sina.
Wtulił się w śmierć jak gdyby śnił,
Pomyślała i płacze. Nie, że go nie ma,
A z wdzięczności za to, że był,
Choć to, co już było, to pył.
Łzy się błąkają wśród zmarszczek,
I patrzy na ścianę, gdzie obok Maryi,
Zdjęcie ze wszystkich najstarsze,
Na którym mówią - "Na zawsze".
Wśród wspomnień żywych jak kwiaty,
Najmilsze dla niej, gdy szurając
niezdarnie,
Przemierzał izbę na raty,
By móc jej podać herbatę.
Nie zmierzy się żadną miarą,
Szepnęła, kim dla mnie byłeś - więc
dziękuję,
Za kolor, gdy było szaro,
I za taką piękną starość.
Czas mija, nam bożym sługom,
Na tej Ziemi, więc idź już, puszczam Cię
wolno,
Podróż przed sobą masz długą,
Do zobaczenia niedługo.
b-Art Sztuka Klasy B
Komentarze (8)
Bardzo Dziękuję za poświęcony czas, głosy i
komentarze.
Piękny, wzruszjący wiersz,
mam przed oczyma pewną scenę, która mi go przypomina,
wziętą z życia,
wiersz też niezwykle życiowy, napisany z dużą
wrażliwością,
baardzo mi się podoba,
jak dla mnie świetny!
Pozdrawiam serdecznie.
Nie da się zatrzymać tego, kto wybrał się w taką
podróż. Jedyne co pozostaje, to nadzieja na spotkanie
"po tamtej stronie". Im jestem starszy, tym ta
nadzieja jest u mnie bliższa pewności.
Wzruszający wiersz o życiu, miłości, przemijaniu.
Ujęła mnie wdzięczność, że był.
Pozdrawiam
W tematyce śmierć... A wiersz wzrusza pięknem i
ciepłem. I to jest właśnie moc poezji. Oczywiście,
śmierć to część życia, a w tematyce mogłaby też być
miłość. Ale tak czy inaczej, trzeba umieć
wzruszyć/poruszyć czytelnika; Tobie się to udało.
Niezwykły wiersz o miłości bez granic (czasu);
cudownie powszedniej , o pięknej starości we dwoje i
śmierci... Też, na swój sposób pięknej, jakkolwiek to
brzmi... Ujęły mnie wersy Twojego wiersza. Wiersza,
jak balsam na serce...
Starość, byle wspólna, też może być piękna. Poruszyłeś
moje serce
wzruszający wiersz o ogromnej, a jednocześnie i
codziennej miłości, miłości po wieczność.
Cóż warty jest wyniosły dom, bogato urządzony w którym
brak jest miłości.
Większe bogactwo jest w prostej chacie, w której
miłość rozgrzewa serca i pozwala w swoich objęciach
mieszkańcom doczekać w spełnieniu kresu swoich dni.
Piękny wiersz.
Pozdrawiam
Marek