W dobre ręce
Wszystko się nagle zawaliło,
los w scenariuszu wpisał dramat,
mocno zadrżała matki miłość,
głowę rozsadzał myśli nawał.
Pokład radości się zawalił,
niespodziewanie, jak poprzedni,
mąż śpi samotny na rozstajach,
a życie każe zejść ze sceny.
I tylko niezapominajki,
cud małych oczek, smak radości,
bardzo bolesne tworzą rany,
zadane ostrzem bezsilności.
Pośród rozpaczy i udręki,
poczuła czyjeś ciepłe ręce,
synka utulił dotyk miękki,
tego pragnęła i nic więcej.
Cicho odeszła na rozstaje,
choć scenariusza los nie zmienił,
szczęśliwa nowych kart rozdaniem,
anioły chodzą po tej ziemi.
autor
magda*
Dodano: 2013-03-13 11:24:24
Ten wiersz przeczytano 1968 razy
Oddanych głosów: 33
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (36)
Wiersz został napisany pod wplywemm wydarzeń. Mąż
ginie tragicznie, zostawia żonę z maleńkim synkiem.Ona
w niedługim czasie odchodzi na raka.Przedtem jednak
zdążyła zapewnić dziecku opiekę. Adoptowała je
siostra.
Krzysztofie- smutku jest tyle ile jest, bo trudno, by
nie było. W tej sytuacji było go znacznie więcej, niż
w moich strofach. Może nudny,ale prawdziwy.Myślę, że
gdybyś uczestniczył w tej sytuacji na jawie, nie
powiedziałbyś "ale nuda". Cóż, życie składa się też z
takich chwil.Szacunek
magda*
Piękny wiersz zapadł mi w sercu.A niezapominajki są
śliczne,pięknie je wkomponowałaś.Pozdrawiam:)
Wzruszasz....bardzo.Piękny "motyl" :-)
Piękny ...
Tak, czasem mąż woli uścisnąć butelkę, niż przytulić
żonę. Spanie
po rowach ma większy ,, urok ,, zamiast w czystej
pościeli w domu. Dobrze, że jest dziecko, które otrze
łzy z oczu i odda ciepło swojego serca. Tylko za co
tak cierpią?
Miłego dnia.
Za dużo tego smutku w wierszyku. Temat już trochę
zjechany w utworach. Nie podoba się. Każdy tylko o
jednym w różny sposób. tematyczna nuda. Pozdrawiam
jednak pokojowo.