Dobrze ze ino leje

opowiadanie gwarowe I część

Dobrze ze ino leje
Stary Gasienica Roj siedzioł se na Weskówkach. Daleko od miasta, ludzi i od smrodu... Swoje obejście zawse zamiatoł. Śmieci polył, a proch z pod siana suł krowom do pościółki coby, kie bedom lezeć, wyciągoł im syćkie chorości, bo to przecie lek...
Choć nie ucony, mioł w sobie wrodzonom chłopskom mądrość,
po swoik przodkak Pająkak, Corniokak i po Gasienicak Rojach...
Umioł syćko robić bo naucyli go, kie słuzył u Maturów w Miętustwie. Słuzył odkąd skońcył pięć roków bo do skoły ni mioł go wto posłać. Teroz za to mioł to, co mu trza było do zycio. Pon Bóg więcej doł mu siyły, niz cego innego, totyz na swoik błędak ucył sie całe zycie... W sópce bo tak nazywoł chałupe drewnianom, dwie izbecki, boisko, sope i kawołek miejsca między sopom a ścianom na warstat tzw. miedzuch.
Mioł tyk syckik sprzętów mioł... ponieftore to pewnie nie wiedzioł do cego. Staroł sie zyć ucciwie. Nikomu nie zawodzać ani tyz nie bruździć. A zycie jak potok niesie ze sobom syćko, cy fces, cy nie fces. Bocem go, kie kosiył siano. Corno cupryna wyzierała spod kapelusa, a on kosiył, roz po roz. Równo spadowało siano i lezało w pokosak. Pokiela słonko nie wysło. Pote baba abo córka ozrucały siano na polanie coby uskło. Kie dzwony biyły dwunostom godzine sprowdzoł na swoim zygarku cy dobrze chodzi. Sejmowoł wtej z głowy kapelus i odmowioł Anioł Pański. Potem piył wode zimnom, lodowatom przyniesionom prosto ze źródełka, cystom abo ze sokiem z malin abo z borówek. Bo kie było święto abo nie susyło Gąsienica zbieroł w lesie borówki, maliny, bruśnice i warzył soki. Przy koseniu nie bylo casu na inne jedzenie.
Kie piyrso baba, a moja mama umarła a z drugom nie fcioł siedzieć, musioł som syćko robić. Totyz wracoł sie do sópki z pola kie wychodzieło słonecko, coby podoić i nakormić krowe, ciele i konia był cas kie mioł i pore owiecek totyz trza było syćko oporządzić... Uwijoł sie wartko, syćka mu zozdrościyli ze se zawse dawoł rade. Był barz robotny nie traciył casu ino robiył abo w polu abo w dóma. Kie juz siano przyskło trza go bylo poobracać, jak nie poloło, roz a kie poloło to dwa abo telo razy jaz uskło... Pote nosiył na ramieniak ostrewki co som wystrugoł, zawse były zgrabne, malućkie w som roz. Kie je trza bylo powbijać w ziym, plul w obie rece, troche polewol po ziymi wodom coby, bylo miegcej. Brol w gorście ostrewke, zamachowoł sie niom i wbijoł. Ostrewka musiała stoć prosto i ani drgnąć. A pote co tchu uwijoł sie coby poukładać siano przed nocom abo przed dyscem... Kope ułozyć dobrze to tyz śtuka nie byle co... Nopiyrwyj trza ułozyć siano w ugrabki, a pote układać je w kopy od ziemi ku wierchowi na scyblak, zaś wiyrk kopy trza przykryć jesce jednom ugrabkom... Pote pozagrabować siano coby na polu był porządek, zawse sie go trzymoł. Robote nocęściej robiył som ale nieroz pomogali mu córka i wnuki. Ciesył sie wtej, skokoł abo racej hipkoł do góry, ze o nim bocom. Casem spiywoł o kacmorecce i ucył wnuka jako mo rusać nogami do taktu. Nieroz wracałak sie du domu w Zokopane juz po ciemku, coby mu jak nojwięcej pomóc bo to przecie był mój tata.

autor

skorusa

Napisany: 2014-05-14 Dodano: 2014-05-14 21:54:49

Ten wiersz przeczytano 1357 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie