Dom

Moim Przyjaciołom, Adze i Wojtkowi - rodzicom Zosiuli i Kacperka

Takie codzienne wasze życie
tułacze, ciągle na kartonach:
w doniczce kwiatek wędrowniczek,
szafka na stałe rozkręcona.

Pośród niknących z horyzontów
złudnych widoków „m” własnego,
marzą się cztery proste kąty,
gdy wokół stołu gościnnego
dzionek się kończy roześmiany
w domu rodziny co bez domu,
nutką nostalgii zaprawiony
– przytulnie ciepły wśród betonów.

Same mnie tu prowadzą nogi,
ze szlaków życiem wytyczonych
– nie szkoda nawet zboczyć z drogi,
by ogrzać serce wychłodzone;
przy kubku kawy niebieskookim,
w milczeniu, śmiechu, rozgadaniu,
chwil kilka spędzić, aby potem
już o kolejnym śnić spotkaniu.

Więc proszę, chodź, poszukaj ze mną
drzwi – może są gdzieś tutaj, blisko? –
które powiodą nas w tajemną
miłości zwykłej rzeczywistość.

autor

łosiek

Napisany: 2003-09-15 Dodano: 2004-12-23 01:18:51

Ten wiersz przeczytano 520 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie