Dopóki będzie istniał ten wiatr.

Jeszcze się suszą łzy na wietrze,
w promieniach wspomnień błyszcząc.
Wilgotne się od nich robi powietrze,
pleśnią nadzieję wszelką niszcząc.

Nie umiem zapomnieć, kiedy do ucha
wiatr szepcze tamte noce i dni.
Leciutko muska me rzęsy i dmucha,
strącając jedna za drugą, me łzy.

I serce nie może wciąż się pogodzić,
że nie istnieją słowa - „Ja i Ty”,
i że między bajki można tylko włożyć
dusz pokrewieństwo - te naiwne sny.

Jeszcze się czasem głupio uśmiecham,
do tych obrazów i tych przeszłych chwil.
Potem spłoszona czym prędzej uciekam
myślami od Ciebie, na tysiące mil.

Lecz jak mam uciec, o kimś zapomnieć,
gdy szept powietrza wypełnia świat?
Nie zdołam z żalu za nim oprzytomnieć,
dopóki będzie istniał ten wiatr.

autor

Lamme

Napisany: 2007-02-18 Dodano: 2007-02-19 00:04:51

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie