Dopomóc, dodać i...

Do przemyślenia.

Nie pomoże Ci nieść ciężaru
Kto go sam ledwo dźwiga
Z płonącego domu pożaru
skoczy z iskier, nie ma strzyga

W przestworzach, chmurach, poswawoli
Nad ziemią i rozbitkiem z wraku.
Starczy z krzty na kryształ soli
By dodać w życiu smaku.

Tych chmur drogę, kto poznać może?
Szlak zdeptany, wbity w bruk
bo nieświadome twych myśli przestworze
Swym hukiem napina horyzontu łuk.

Aż ponad nieboskłonem ukaże piękno
zabłyśnie powrotu lazur złoty.
Pokłady tęsknoty głośno pękną
wystrzeli klucz żurawi - to powroty.

Teraz przed Tobą bytność codzienna
Żałobna - weselna, naprzemienna.
Kołowrót, kołowrót się toczy
Światłem i wiatrem uderzy w oczy.

Do czego dojdziesz, dosięgniesz - to strata
Przerazi Cię ciężkie, senne marzenia.
Choć cały za dużo, za mało pół świata
Zbyt krótkie, ulotne Twoje istnienie

Tę jedną prawdę pojmiesz w zadumie
Radość na pół, to dwie radości
Pół bólu, gdy dzielić kto umie
Wyrównać swe życie w miłości.
~ CEBRZYK.

W głębokiej zadumie.

autor

cebrzyk

Napisany: 2014-01-30 Dodano: 2014-01-31 21:18:21

Ten wiersz przeczytano 674 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie