Doskonały człowiek

Idzie sam przez gąszcz labiryntu życia.
Płacze sam, lecz przed nikim nie ma nic do ukrycia.
Taką drogę sobie wybrał.
Jego życiem jest ta pustka.

I siedzi, sam z myślami debatuje.
Serce bije, umysł czuje.
Wyostrzone uczucia innego rodzaju.
Niż ludzie z betonu w każdym calu.

On przełamał mury w sobie.
On skruszył niedoskonałości w głowie.
Lecz co z tego ?
Chciał być doskonały.

A teraz czuje się nikim.
Czuje się taki mały.
Bo wszyscy go odrzucili.
Przestał być wspaniały.

Jego wymarzona doskonałość.
Okazała się karą składając wszystko w jedną całość.
Bo jak tu kochać za same zalety.
Gdy nie potrzebuje już przyjaciół.


Niestety!

autor

misiu-m18

Napisany: 2008-05-27 Dodano: 2008-05-28 00:05:21

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie