Dotykiem dłoni, utkane…

"Bardziej to czuję, niż wiem..."

Pragnę się odrodzić na nowo z agonii,
co stłumia me wietrze i wątki w nim trwoni…
Przeniknąć, w przestrzeń okazale czułą-
stanąć przed prawdą, choć wspomnienie zakłuło.
W momencie zbyt pięknym, przejąć zadanie
i zamknąć nareszcie swe powołanie.
W świecie, gdzie myśli skłonione…
Utkały, dotykiem dłonie-
dając monotonie…
Bo nie warto mi dłużej, w tym zgiełku trwać.
Czas wyrwać się, inną siebie grać…
I zamknąć gdzieś siebie w bezwstydnej mogile-
nawet, gdy słowa niesione przez mile,
zranić by miały…
Nie dać im, ni krzty chwały.
Niech krwią by senne spłynąć miały …
Abym mogła poczuć, to wewnętrznie,
że moje życie- to marzenie, zwycięskie…

// ...i tak nie zrozumiesz... :(

autor

KfiAtUsZeK

Dodano: 2005-11-03 15:44:40

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Toniczny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie