Doznanie
Jakże z tobą rozłąka,
podobna jest do mroku.
W nim tęsknota rozległa,
smutek roztacza wokół,
jak noc pochmurna ciemność.
Ni cieszyć się ni żyć mi,
z sercem pełnym rozpaczy.
Zagubiony w ciemnościach,
słońce pragnę zobaczyć,
sycąc oczy jasnością.
W danej nadziei czekam,
karmiąc serce wspomnieniem.
Pełen wiary, że znowu,
mrok ten w światło zamienię
i zatrzymam na zawsze.
Komentarze (67)
Ale tylko rozłąka pozwala zatopić się w tych emocjach
(i stworzyć niezły wiersz ;) )
Twoja poezja jest lekiem na moją skołataną duszę:)
Pozdrawiam serdecznie.
Drogi Sotku, ufam, że wszystko się spełni, zrealizuje.
Tak jak Ty intuicyjnie zaglądam do Ciebie i cieszę
się, że jesteś takim jak widzę Ciebie oczyma duszy.
Dziękuję i pozdrawiam :)
Drogi Sotku, ufam, że wszystko się spełni, zrealizuje.
Tak jak Ty intuicyjnie zaglądam do Ciebie i cieszę
się, że jesteś takim jak widzę Ciebie oczyma duszy.
Dziękuję i pozdrawiam :)
Wiersz jest piękny :)
Piękny ten wiersz, piękny:)
Nadzieja jest czymś wspaniałym, daje sens życia :)
Przyjaźń jest jak dobre wino: wzmacnia się, gdy lata
płyną.Podarować uśmiech to nie grzech. Okazać serce to
nie rozpusta. Podać przyjazną dłoń , to życzliwy gest.
Dużo jest tu tęsknoty.
mrok ten w światło zamienię
i zatrzymam na zawsze...no cóż tęsknota i smutek
piszą najpiękniejsze wiersze
Tyle w tej tęsknocie... tęsknoty, że niewiele
mocniejszych do przeżycia...
Bywa, zbyt dotkliwa, duszą rodzi wiersze.
Pozdrawiam Cię ciepło :)
Przepiękny wiersz...Pozdrawiam serdecznie...
Tylko wielkie uczucie i tęsknota tak piękne,
natchnione wiersze pisze...:-) Pozdrawiam :-)
:) świetny tekst
Cudownie by było gdyby wspomnienia mozna było w jawę
zamieniać:)
doznanie i wyznanie , życzę lepszego humoru