Drobina miłości

Oboje mieliśmy własne dni słabości,
każde wyrażone odmiennym istnieniem.
Ty cichym spokojem pełnym wrażliwości,
starałaś sie ukryć rosnące cierpienie.

Ja gniewem raniony pustoszenie siałem,
drąc jak oszalały kartki z kalendarza.
I nawet tej furii wstrzymać nie zdołałem,
widząc jak cię bardzo już ona przeraża.

Ale żadne nawet nie podniosło głosu,
dając czas na chwilę by cisza się stała.
Nie wychodząc krzykiem na przeciwko losu
aby się goryczy czara przelać miała.

Staliśmy tak razem przejęci niemocą,
zadziwieni własnym obrazem słabości.
Aż słowo to padło...po co nam..ach po co,
wszak tak łatwo zniszczyć drobinę miłości.

autor

Grand

Napisany: 2008-08-01 Dodano: 2008-12-16 09:57:51

Ten wiersz przeczytano 374 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie