Droga

Raz jestem wesoła, raz jestem smutna…
Tak jest moja natura
I już jej nie zmienisz…
Umrę by odrodzić się na nowo
W twoich snach lub w twojej nadziei.
Właściwie nikt nie wie
Skąd przychodzę i gdzie zmierzam dalej.
Moje ślady i tak deszcz rozmyje,
Zmienią się w błoto i tak już zostanie…

Gdzieś na cmentarzu stoją ludzie
Nad grobem pustym
Nad pusta trumną, zamiast płaczu
Słychać śmiech pusty
Pełen opętania i wielkiej rozpusty.
A po ich twarzy deszcz spływa…
Gdzieś spalił się dom, a w nim cała rodzina…
A ja wciąż się odwracam i patrzę za siebie,
Ale nie mam odwagi aby wrócić do ciebie.

Nie mam odwagi aby przejść obok domu,
W którym śmiech i zabawa
Przeplata się ze śmiercią i łzami…
Na swej drodze spotykam różne osoby,
Co skórę mi z twarzy zdzierają swym wzrokiem…
Mądrość z głupotą nigdy nie wygra,
A jeszcze ją zdepczą i oplują jak twarz Jezusa.
Jak możesz mówić WIERZĘ
Skoro nawet nie wiesz kto jest twoim pasterzem?

A deszcz zmienił się w ogień i teraz tak pada,
Paląc to wszystko co człowiek posiada…
Kałuże w krew zmieniły się czystą…
Upadłam lecz podnieść się muszę,
Bo przede mną droga daleka
Ku temu co prawdziwe i godne mej wiedzy…
Minęła mnie Miłość… ona zaraz skona…
Tracę cierpliwość i w ciele się wiercę,
Ale nie mam już sił na więcej…

Deszcz wciąż pada i rozmywa me kroki,
Które stawiam coraz ciężej i ciężej…
Las szumi nade mną melodie koguta,
Który ma drgawki po ciosie toporkiem w stodole…
Nie wiedze mej drogi… Czyżby się urwała?
Jednak mój instynkt prowadzi mnie prosto…
Kto mnie woła? Nie znam tego głosu…
Odwrócić się boję w stronę chaosu…
Idę przed siebie wśród deszczu strumienie… 20.12.2003r.

autor

agnus

Dodano: 2005-05-26 16:26:16

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie