droga

zaczyna od zielonej przepaści
przykrytej czarnym, gęstym mchem
pozornie nie do przebycia

toczy się, powoli i ostrożnie
myśląc o tym, by nie osiąść zbyt szybko
na samym dnie cierpienia

przemierza białą i drżącą, jak wstążka na wietrze
drogę ku upadkowi
nie mając nadziei na ratunek
- jest jedną z milionów

i kiedy gotowa na poświęcenie, przyśpiesza
odnajduje drogę
w gorącym zagięciu, drżących ust
tak by móc tam zniknąć wśród słonej goryczy

przelewa się w dusze
napotyka serce-
wtedy już wie, że może zacząć podróż
kolejna łza

autor

tulipan_90

Napisany: 2008-04-09 Dodano: 2008-04-09 06:50:41

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie