Droga...

Nie może zmienić, więc
Próbowała się dopasować
Lecz gdy słyszy jej szept
Nie potrafi się opanować

Samotna wśród ludzi szeregów
Szczerzących zęby, udających swobodę
Klątwy i ostrza rzucane na plecy
Gdy się odwraca by ruszyć w swą drogę

Nie idź za nią
Odchodzi tam gdzie ty pójść nie możesz
Prawda boli
W sekundę ścina swym brudnym nożem

Znajdziesz ją pośród ruin
Gdzie cień maluje postacie
Przepiękne smutne twarze
Za którymi kiedyś zapłacze...

Wśród niedokończonych fantazji
Mysli krwawią rozstrzelone
Próbuje się pozszywać
I odnależć swoją drogę...

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2006-08-07 13:26:12

Ten wiersz przeczytano 405 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie