Droga agonio

Odwracam twarz ku palącemu słońcu, by z żalem wyznać jak łatwo się poddałeś w walce,
która zaczęła w nieludzkiej sprzeczności pochłaniać nasze oderwane od siebie zmysły
Wędrując nieskończenie długą ścieżką, zatapiamy zmęczone serca w poczuciu obciążającej winy,
w niełasce milczenia pokonując kolejne, przemijające w agonii godziny
Wiatr zaczął poganiać krążące niespokojnie przeznaczenie, które zataczając koło,
wróciło do punktu, gdy zastanawiałam się, czy jesteś w moim życiu niezbędnym elementem
Gdzieś w oddali, a może to już miesiąc, od kiedy zabijamy siebie dzień po dniu, powoli,
gubiąc sens wspólnie przeżywanego bytu
Albo też straciłam kawałek Ciebie w chwili, kiedy odkryłam, ze budząc się u Twego boku, każdego ranka
czuję przeszywający na przemian smutek, gniew i ponurość monotonii
Udając, że z czasem będzie lepiej, wciąż bezwiednie zasłaniam się wieloznacznym uśmiechem, pragnąć,
by wraz z ostatecznym upadkiem, skończyć z oczekiwaniem, ze któreś z nas wreszcie się zmieni

autor

Andie122

Napisany: 2013-03-26 Dodano: 2013-03-26 19:21:35

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie