Niemy krzyk (nie)wolnej woli

Jeszcze wczoraj, gdy byłem dla Ciebie wszystkim
Jeszcze zanim gniew zdmuchnął z powierzchni zapłakanego nieba kalejdoskopy przezroczystych gwiazd
Dzień wcześniej, kiedy w brzasku nowego słońca czerpałem z gorących promieni witalną moc
To wszystko, chociaż chciałbym zatrzymać, wymyka się z rąk ku bladej drodze zapomnienia
Niemoc wypełnia szkliste oczy, w swoim nieprzejednanym znaczeniu wypychając ogrom znużenia
Pomimo niedokończonej historii, już mam dosyć, nie chcę dłużej pogrążać się w niezrozumiałym bycie zwątpienia
Zasiało się we mnie ziarno goryczy, poprzetykane złotym łanem wiecznego oczekiwania, że to nie koniec i może życie się potoczy inaczej, czy coś lepszego się wydarzy
Gdybyś pragnęła zrozumieć, nie zatapiając się w grze nieczułych spojrzeń
Jeśli Twoje serce nie rwałoby się do wyblakłych od ciągłego przywoływania wspomnień
Może dostrzegłabyś, że bardzo się boję i nie wiem, kim jestem, zagubiony w życiowym chaosie
Jeszcze nocą, gdy byliśmy dla siebie nawzajem opoką
To odeszło, a smutek wydobywa się z ciemności, by otulić bezradne ciało w rozkołysanych ramionach ciszy
Bo Ciebie tutaj nie ma
Bo w nicości kryje się nasza krzywda

autor

Andie122

Dodano: 2013-01-08 15:48:22

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie