Droga światła

wykopany z otchłani...

Tyle piękna rodzi się w nas,
zapominamy,
tyle siły i odwagi...
uciekamy.
Gdy wołają do nas drzewa
i kwiaty śmieją się radośnie przez słońce łaskotane,
nie słuchamy,
z wolna smutni, niespełnieni umieramy.

Co zasieją w nas zorze - gubimy,
drogowskazów z gwiazd - nie widzimy.
Czas nam drogę toruje, światło drogę rozjaśnia,
tam gdzie iść moglibyśmy nie idziemy...
Bogom ślepi, ludziom obcy toniemy.

A czy musi tak być?
Kto nam drogi podmienia?
Czy to tędy chcemy iść?

Jeśli są gdzieś miejsca ciche,
a są gdzieś takie na pewno,
jeśli są morza spokojne
i trawy jeszcze zielone,
jeśli wiatr wieje, jak wiał przed wiekami,
jeśli gwiazdy na niebie te same szczerozłote,
jeśli są jeszcze słowa, które wciąż są tymi samymi słowami,
jeśli są noce snów pełne kolorowych
i dni łez pozbawione...
dlaczego zamiast żyć z całej siły,
wciąż się przed życiem chowamy?
dlaczego gdy słońce zajdzie na chwilę,
blask jego zapominamy?

Można iść drogą krętą i się nie potykać,
a nawet jeśli upaść,
podźwignąć się samemu,
własnymi rękami.

Można łapać wiatr w żagle,
i gnać co tchu przez ocean,
a kiedy wiatr ustanie
można wziąć w dłonie wiosła
i odpychać się dalej tymi wiosłami.

Można kochać pięknie i czysto,
światu dawać siebie i nie chcieć nic w zamian,
tylko trochę słońca, trochę gwiazd i to wszystko,
cieszyć się wokół każdą życia iskrą,
każdą chwilą, każdym oddechem,
czyjąś duszą bliską.

Ludziom ufać bardziej,
serca nie żałować,
w bliskości serca innego,
znaleźć Boga(?) bliskość...

Idźmy więc przed siebie,
gwiazd czytać się uczmy,
śpiewać razem z wiatrem,
tańczyć z obłokami.

Można nawet samemu iść,
światła nie utracić,
tych, których w drodze spotkamy,
serce weźmie z nami.

autor

Grzegorz Szymczak

Napisany: 1998-07-01 Dodano: 2013-10-24 09:40:36

Ten wiersz przeczytano 1680 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie