Drżący koniec

Kiedy poczułem, że to już koniec,
wziąłem ów koniec w drżące wciąż dłonie,
i pogładziłem jak mogłem czule,
by załagodzić drzemiące bóle.

Tym oddaliłem wielkie cierpienie,
też zdążające ludzkie istnienie,
bo jestem przecież świadomy tego,
iż mogę chronić ciało od złego.

A nie ulegać przeklętej chuci,
która obleśność w karę obróci,
koniec przybliży, przykładnie skarze,
wówczas nie będę miał więcej marzeń.

Dlatego kiedy poczułem koniec,
wziąłem ów koniec w drżące wciąż dłonie,
i powiedziałem – czas się dokona,
na co niechętnie przystała żona.

Tym w mej łożnicy stworzyłem burzę,
trwała dość długo, a nawet dłużej.
Rację ja miałem, miała też żona,
a koniec końców, sprawa skończona.

autor

Grand

Napisany: 2013-04-20 Dodano: 2013-04-21 09:13:41

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie