DRZEWO
pamięć zawodzi
I stoi tu to DRZEWO,
gołe przyszłością,
gołe marzeniami.
Oblewa je bluszcz historii,
wszak pozrywana kora,
ogrodzenie złote.
Skarb na podwórzu,
niedocenione pamięcią,
szczęśliwe-
gdy dzieci wskrobywały się na Niego
dumne-
gdy zdjęcie robione
wypinał wtedy dumnie pierś,
bo w końcu ktoś go zauwazył...
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.