O dumo ma!

Wróć, wróć, óć?
i tylko słychać echo gdy serce przemawia.

Walczyła dzielnie szablą miłości.
Uparcie zadając bolesne ciosy,
nie odpuszczając?
wmawiając sobie, że tak trzeba.

Pomyliła tylko dumę i miłość,
zmieszała całkiem My z Ja i Ty,
dołączając gniew zamiast namiętności.

Pozwoliła odejść,
myślała, że nie kocha,
myślała, że już nie potrafi być z Nim,
teraz serce woła wróć, wróć, óć?

Gniew dawno przerodził się w tęsknotę,
łzy poszły w niepamięć
I tylko powrotu już nie będzie,
czasu cofnąć się nie da
trzeba iść,
dalej iść.

autor

Mała666

Napisany: 2012-01-18 Dodano: 2013-01-18 17:55:17

Ten wiersz przeczytano 594 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie