Dusza Niewolnika

Słońce zza chmur coraz częściej wygląda,
sięga promieniami, aż po zatopione w słodkości,
zarumienione twarze...
Lekko stąpając po ziemi, czuję jak
odcina się bliska przeszłość...
oddycha za plecami,
nieustannie dając o sobie znać.
Niesie ze sobą delikatny wiatr,
który woń Twej skóry unosi wysoko w świat...

Wszędzie dłonie się splatają,
w błogim uścisku na wieczność
zdają się trwać...
W potrzasku swych myśli,
szukam złotego środa,
środka, by zakończyć
niegdyś rozpoczęty pęd...
pęd ku niebu... pęd ku słońcu...
ku niekończącym się możliwościom...

Wracasz nieustannie, jak burza,
niszcząc mą harmonię...
Nie pytasz mnie o zdanie,
nie pytasz czy tego chcę...
Och... jak trudno jest mieć duszę niewolnika!

Smutne oczy miliony łez
na świat wypuściły...
Gorzkie krople ogromny ocean stworzyły...
Zbyt długo pod prąd umyślnie płyniesz,
maleńka fala, coraz większą się staje...
coraz potężniejsza, w wodospad zapomnienia
spychać nie przestanie...

Ma przygnębiona dusza, nie wpuści
już w swe zacne progi...
wypchnie Cię na zewnątrz,
zatrzaskując wszystkie drogi...
Skomląca dusza spokojem wkrótce zarośnie,
Polnymi kwiatami zakwitnie...
By na nowo odrodzić w sobie marzenie...
By w kimś innym zapuścić korzenie...

Powiedz... czy można wymazać z głowy wspomnienia...

autor

Kalanka

Napisany: 2009-05-11 Dodano: 2009-05-11 21:41:50

Ten wiersz przeczytano 671 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie