Duszna cisza pod zegarem

Serce mi pęka i oczy krwawią od widoku spróchniałego pomnika.
Jak ostatni frajer, dźwigam dzbany pełne skwaszonego wina.
Zardzewiałe gwoździe obiecują jeszcze więcej bólu,
Wymiotuję opowieścią o krainach wiecznych cudów.
Zasłuchani, zapatrzeni w czarną smołę nad głowami,
nie ujrzeli, jak pełzałem pod nogami dawnych braci.

Duszna cisza pod zegarem, co wylicza dni ostatnie,
słychać brawa w domu króla. Oto Bóg się im objawił.
Przestrzeń świata zaplątana w druty pod napięciem,
i ja w środku, między wężem, a lubieżną Ewą.
Trędowaty Adam rozdrapuje swoje rany, liże soki z wnętrza siebie,
orgia seksu kanibali. Ekstatyczne ścierwa.

Płonie mapa wyspy Pana, nikt nie szuka skarbu,
dotyk jeźdźców bezlitosnych śmierdzi tanią bajką.
Śmierć jak Judaszowa sakwa, pełno tego pośród ludzi,
Ale o to teraz chodzi. Sentymenty na torturach wyzionęły ducha.

Czołgam się w kałuży krwi, bieżmo szepcze, że to koniec,
nie poniesie nikt ciężaru, który na mnie spadł. Zżeram abecadło ludzkich grzechów w ciasnej samotności.

W bulgoczących krwią chodnikach, wymijają się anonimowe groby,
ręce pucybuta śnią. Stratowany, dziwny ludzik z epoki pramotłochu.
Nikt już nie próbuje zgadnąć, kim jest duch z sąsiedniej bajki,
wojna ojców, synów, córek. Handel używanym bratem.
Bóg się wstydzi, pląta w krzakach z tanim winem za pazuchą.
Tyle mu zostało tutaj. U swych dzieci. W Domu Ludzi.

autor

rebel

Napisany: 2010-10-06 Dodano: 2010-10-06 04:42:31

Ten wiersz przeczytano 474 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie