Duszy stęsknione szeptanie...

Wczoraj szłam ulicą, włosy przeczesywał mi delikatnie wiatr
i czułam na ustach dziwną wilgoć
i zrozumiałam, że to spłynęła mi łza
i odezwała się mała dziewczynka
mówiła coś o przyjaźni, miłości i przywiązaniu,
coś o tęsknocie a potem...potem o cichym rozstaniu.
Mówiła, że brak jej Jego czułości, przyjaźni, wspólnych rozmów
i śmiechu do łez a potem tłumaczyła, że życie...życie już takie jest.
Czasem przychodzi miłość jak do róży ciepłe słońce a gdy chce się rozwinąć to usycha z braku deszczu.
Lecz pozostają zawsze uczucia nawet jeśli na chwilę zasypiają nie da się ich pokonać bo one zawsze jak wspomnienia
z żalem powracają.
I wtedy ostry podmuch wiatru przerwał rozmyślanie...
i zrozumiałam, że ta dziewczynka to mojej duszy stęsknione szeptanie.

autor

ginger25

Dodano: 2005-11-14 12:11:22

Ten wiersz przeczytano 607 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie