Dzban

Trzymam w dłoni piękny dzban
na nim starożytne ornamenty
Jakie usta go dotykały, jakie pito z niego płyny

Wiele westchnień, czułych rąk miało go w objęciu
Ilu ludziom –echo dzbanka szeptało o szczęściu
Dziś dzban jest tym co było i daje poczucie
Świat się zmienia, w nas kochających stałe uczucie

Gdy przeszło się strumyk na drugi brzeg
Gdzie nie chodzi się w krótkich spodenkach
Wkracza w człowieka miłość inna , nie chłopięca
Dojrzała, pełna uroku, z dotykiem JEGO erotyka

Miłość na drugim brzegu strumyku życia inna
W niej słońce wolniej zachodzi za widnokrąg
Dotyk i słowa wymawia się ze smakiem wina
Wierność uczuciom towarzyszy dwojga rąk

Gdy oboje idą w przestrzeń gdzie ptak szybuje
A wiatr nuci w siwych włosach melodię skrzypiec
Wtedy radość, wspólnota ich w ramionach miłuję
Pragną pozostać z sobą i niczego nie odwlec

W naszym duecie nieważne są lata
spóźnione szczęście to ptak skrzydlaty
szybuje w niebiosach niesiony radością
śpiewając, że ludzi odmłodził miłością.

Piękno nas słowem dotyka

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2012-01-23 Dodano: 2015-01-23 06:38:08

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie