Dzieci Wojny.

Rozsypane jak piasek
w różnych częściach kraju.
Bez matki, bez domu.
Z niczym i bez niczego.

Próbują wierzyć, marzyć.
Uparcie poszukują jedzenia.
Chłodne ręce i..dusza
nie zaznały już dawno matczynego ciepła.

I siedząc gdzieś w bunkrach
myślą o nowym, lepszym życiu.
O złotych koniach, co uwalniają
i o snach, które się spełniają.

Bo wtedy kładą swoje głowy
na niewidzialnych poduszkach.
Próbując się wtulić..
Łkają

autor

Ilusion.

Napisany: 2007-04-15 Dodano: 2007-04-15 11:42:04

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie