dzień z życia poety

Samotność jak cień do mnie przechodzi
I swój namiot na skraju serca mego rozkłada
I wodzi mnie całego ku niemu
Zamyka mnie w szklanej celi
Z małym okienkiem przez ,które z ranka
Słońce na kawę wpada
W południe to ona do więzienia przychodzi
I co dzień puste kartki z sobą roznosi
Raz jedną raz dwie daje każdemu na cele
W nocy księżyc ciastkiem częstuje
I czasem nawet sam posmakuje.

autor

klamotdma

Dodano: 2006-11-21 20:28:23

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie