Dziesieć tęsknot

Na chmurce tak mdłej od codzienności skrywa się moja osoba.
Nie wiedząc z jakiego powodu, egzystuje tam, za ścianą mgielną.
W ułamkach sekund wieczności dostrzega iskierkę...
Oślepiona tym światłem upadam na puch szarej rzeczywistości.
Dotykam dna wspomnień, ażeby na dziesięć centymetrów podnieść ciało ku górze.
Okaleczone, bezimienne ciało, które jest już tylko ciałem...
A gdzie dusza?
Już dawno spakowała walizkę uczuć i odjechała pociągiem do nikąd.
Serce wyrywa się wyżej i wyżej i wyżej…
Znów spada… w otchłań bez dna.
Męczące.
I znów powraca pamięć tych dziesięciu chwil, chwil chwilowo najpiękniejszych.
A za kolejne dziesięć mnie już nie będzie.
Nie wyciągnę nawet dłoni, aby się pożegnać,
Nie ogarnie mnie zwątpienie.
Nie zabiorę ze sobą mojego białego misia.
Nic…
Przeczekam jeszcze kilka łkających nocy.
Kilka histerycznych wzruszeń.
Bo wiem, że warto.
Za dziesięć tęsknot ON przyjdzie po mnie.

Minęło dziesięć... ON nadal nie przyszedł.

autor

xKamila

Napisany: 2009-08-25 Dodano: 2009-11-05 14:10:25

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie