Dziewczynie piszącej poezję

Ile ja w swoim życiu napisałem słów jako diamenty
te oszlifowane
w przestrzeni czasu, straciły one blask
stały się omszałe

Ile piękna było w słowach tych
które dłonią grzałem
łzy wynosiłem pod powieki
a człowiek w codzienności od tego daleki

Pragnąc otaczać się słowami poezji
to zrozumieć piękno mając wokoło
To mieć czasem głowę w chmurach i
ciągle czuć zapach kwiatów frezji

Poezja w mgnieniu oka może stać się zeszmacona
gdy niegrzecznie wprost zamiast krytyki
czyni do autorki wiersza osobiste wycieczki

Nie interesuję go jego majestat i piękno
on pragnie wywalać swoje słowa
znajduje w tym radość szydercy
staje się słów pięknych mordercy

Poeta szlifuje słowa, tuli je w dłoniach i
ustami na nie chucha
bo pragnie w swych marzeniach
bo one trafiały jak muzyka do ucha.

Gdy jednak trafią one w szarego i twardego
rzecz zmienia się z pięknego kwiatu
na ukochaną zabawkę przez psują zepsutego

Twój wiersz poetko czytałem i czytam go nadal
lśni diamentu szlifem, nie stanie się kamykiem, a
krytycy ci nie złośliwi, powiedzą , piękny

Nie wiem jakim jestem krytykiem,
bo oceniać nie umiem,
ale wiem ze czyta się twój wiersz cudnie.

Mnie się podoba, po to tu jestem na tych stronach
bo szukam piękna, od brzydkiego uciekam jak "fora ze dwora"
Przerywam czytanie wierszy
gdzie nic tylko zgroza, i śmierć węszy
Powodem tego pewnie jest to
że u mnie tych przeżytych lat już sporo
Młodemu do śmierci daleko i
pławi się w czarnych słowach poezji
ja wole kwiaty, błękit nieba,
no właśnie i najpiękniejszy zapach frezji

Autor:slonzok

autor

slonzok

Napisany: 2011-11-18 Dodano: 2011-11-19 06:17:32

Ten wiersz przeczytano 547 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Monolog Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie