Dziurawa dusza

Błądząc w kurzu nieświadomości,
przedzierając się ze światłem umysłu w dłoni,
szukam prawdy o sobie samej.
Pokonuję kręte ulice- uliczki,
zaklejone plastrem znieczulenia,
by nigdy więcej nie czuć bólu,
gdy wchodząc na krawężniki rzeczywistości
potykam się o wystające na nich problemy.
Rozrywam o ostre kanty domów z czerwonej cegły swoją duszę,
niczym płótno- da radę załatać.
Naklejam więc jedną myśl, drugą,
nakładam warstwami, lecz...
Dziurawa dusza pochłania je wszystkie.
Ulice- uliczki i krzywe chodniki,
nawet cegły czerwone wpadają w wirujący, czarny lej kończąc historię swojej egzystencji.
I dłoń ściskająca jedyne światło...
Szum... Szelest... Trrrrach...
Świat zniknął...
Ciemność duszy została na drzewie.
Spadnie jak liść,
gdy tylko jesień przyjdzie...

autor

ilonaro

Napisany: 2006-10-09 Dodano: 2006-10-09 20:03:54

Ten wiersz przeczytano 606 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie