dziwak

Siedzę
na schodach
ślepa,
samotna,
okradziona
z rozsądku,
blada,
niczego
nieświadoma,
poturbowana
po kolejnym związku...

Tusz
rozmazuje się
po policzkach,
krew płynie
po zdartych nogach,
w ciągu całego
swojego życia
nie byłam
aż tak uboga...

Nie mam
odwagi,
by wejść
do domu.
Wiem już,
co tam usłyszę:
" Wróciła ta,
co dla faceta
poświęciła
rodzinę...! "

Obolała
wstaję
ze schodów,
podnoszę się,
idę przed siebie.
Wolę już
gdzieś skonać
po drodze
niż słyszeć
ciągłe pretensje...

Jeśli
kiedyś
spotkasz
dziwaka
z sercem
owiniętym
bandażem,
chętnie
wykrzyczę ci
prosto w twarz:
" To ja,
twój skarb,
nie poznajesz...? "

autor

blondyneczka

Dodano: 2007-10-10 10:51:41

Ten wiersz przeczytano 616 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie