Dziwna miłość.

Wytrysk słów niepokornych wbrew zamiarom nastał,
wymiociny określonego rozkładu wyrazów,
pakty ciemno jasne zawierane warunkowością absolutu.
Bezwarunkowe uniesienia - przeniesienia,
od wypadków upadku i lotu poprzez wzlot.
A nawet o wiele więcej niż sięgniemy. Czymkolwiek.
Od przypadku i od zamiaru. Gdziekolwiek.
Dziwna miłość czasami pełna w pełni i czysta jak puste krajobrazy bez wyrazów.
Nawet to zakreślane dno nosi na swych szatach znaki i klucze,
zaklęcia klątwy przekory szepty o tajemniczych właściwościach.

Dziwny pęd [popęd] gdzie brak towarzystwa poruszonego wiatru.
Dziwna ta rzeka, która jest niczym podana na zgodę ręka.
Dziwny los nam bozia w tym zamszowym futerale podarowała.
Dźwięk tłuczonego szczęśliwie szkła
pewien rodzaj szczypty,
gdzie wszystko mieści i zaczyna się po trochu.
Elementarnie wstydliwie w pozorach wzgardliwie,
intymnie dopełniający się czas.
Czas pełen rodzajów przypadku chwili momentów elementów.
Dziwny jest ten czas.
Słodycz łez w tańcu na cebulowych polach.

Oto rodzaj porwania.
Słowo spad, który już nie okryje się hańbą i niedorzecznością,
bo z innej materii pochodzi
wykluwając się odrębnie,
poza Tobą w ułamkach osobistej żeńskiej uniwersalii.
W dziwnej samotności,
w dziwnej tęsknocie, a powszedniej pszenności.
Jedno znacząco i poza sumą wszelkich odmian wielo znaczenia.
Taka dziwna miłość na nasze głowy opadła,
dzikim miodem napełniając naszych serc jarość.

[Wśród pochmurnych krzewin, gdy rozstaje nagłe się krzyżują – Moja cisza się odradza, moja młodość kwitnie w dobrym cieniu.]

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-10 Dodano: 2007-04-10 16:10:03

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie